Sanktuarium domowe jest centrum naszego życia małżeńskiego i rodzinnego jako domowego kościoła. W przymierzu z Matką Bożą formujemy nasze codzienne życie. Praktykujemy dialog między sobą nawzajem, z naszymi dziećmi i z Bogiem i rozwijamy nasze własne szczególne zwyczaje rodzinne. Jako rodzice i dzieci wychowujemy się nawzajem do aktywnej współodpowiedzialności za wszelkie zadania życia (praca, szkoła, parafia, polityka itp.).
W zachowaniu naszej relacji z Bogiem i z sobą nawzajem pomagają nam:
- świętowanie Eucharystii,
- dialogi małżeńskie,
- lektura i praca z pismami naszego Założyciela
- regularne okresy osobistej refleksji.
Jako Instytut Świecki Kościoła naśladujemy Chrystusa w duchu rad ewangelicznych. W tym celu rozwinęliśmy odpowiednie formy odpowiadające życiu rodzinnemu oraz duchowi czasu. Dalszym elementem wspólnoty jest spotkanie. Spotykamy się regularnie, by dzielić się i dyskutować o tym, jak żyjemy.
Spotykamy się również na szkoleniach w celu pogłębienia naszej duchowości. To wszystko nas ukierunkowuje oraz daje siłę i motywację, by angażować się w konkretnych dziedzinach naszego życia.
Jesteśmy świadkami duchowego doświadczenia: Bóg razem ze Swoją Matką są obecni w naszym domu i w nim działają.
„Weźcie obraz Matki Bożej i dajcie jej honorowe miejsce w waszym domu. To miejsce stanie się miniaturą sanktuarium, gdzie ten łaskami słynący obraz dowiedzie mocy swojego działania poprzez stworzenie świętej rodziny i formowanie świętych członków jej rodziny”.
Znane już pośród katolików „ołtarzyki” zostały skonkretyzowane w sanktuarium domowym. Działanie tego domowego sanktuarium bazuje na założeniu Szensztatu 18 października 1914 roku, kiedy to Matka Boża obrała sobie miejsce w sanktuarium i zaczęła rozlewać stąd swoje łaski. Gdy o. Kentenich pracował z rodzinami w Milwaukee, pewna matka zapytała go: „Czy nie możemy prosić Matkę Bożą, tak jak w prasanktuarium, by zechciała zamieszkać tu, w naszym domu i działać cuda łaski?”. Dla o. Kentenicha ta sytuacja była początkiem dalszych świadomych kroków na drodze zakładania sanktuariów domowych.
W międzyczasie dla niezliczonej liczby rodzin stały się one duchowym doświadczeniem obecności i działania Boga i Maryi w ich domach.
Rozwinął się nawet zwyczaj uroczystego poświęcania sanktuariów domowych, a wszystkie intencje rodziny zawiera się w modlitwie poświęcenia. Sanktuarium domowe staje się odtąd centralnym punktem życia rodzinnego – tu dzieci wzrastają w świat wartości, a rok kościelny może być przeżywany z całym swoim bogactwem tradycji.
Ma to także znaczenie apostolskie dla tych wszystkich, którzy wchodzą do domu – ich udziałem staje się coś z żywego promieniowania sanktuarium. Dla naszych rodzin życie w i z sanktuarium domowym stało się główną pomocą, by w coraz bardziej pluralistycznym i bezbożnym świecie przeżywać Boga w codzienności życia, oraz by w przymierzu z Nim kształtować swoje życie.
Instytut Świecki
Żyć pośród świata, dążyć do idealnego wypełnienia miłości oraz poświęcać się uzdrowieniu świata żyjąc jako „convento moderno” – nowoczesny zakon.
Konstytucją „Provida Mater”, 2 lutego 1947 roku, papież Pius XII stworzył nowy typ życia konsekrowanego w świecie: Instytut Świecki lub Światowa Wspólnota. W tej formie świeccy (i kapłani) powinni wieść życie poświęcone Bogu pośród wymogów społeczeństwa dnia obecnego. Czynią to bez zwykłych form zabezpieczenia życia w regułach religijnych (klasztor, życie wspólnotowe, śluby, habit itp.), by dawać ludziom w świecie przykład, co znaczy być chrześcijaninem. Paweł VI nazwał je przez to „laboratoriami eksperymentacyjnymi”, w których Kościół sprawdza konkretne możliwości związania ze światem.
Ojciec Kentenich był głęboko przekonany, że Kościół przyszłości, poza dotychczas obowiązującymi granicami życia w czystości, potrzebuje także małżeństw idących drogą rad ewangelicznych, które będą żywym przykładem całkowitego oddania się Bogu i naśladowania Chrystusa w małżeństwie i rodzinie. Mamy nadzieję, że pewnego dnia władze Kościoła uznają instytuty świeckie dla małżeństw. Póki co, będziemy starać się świadczyć naszym stylem życia o tej nowej formie życia konsekrowanego.
Tworzymy specyficzną i wyjątkową kulturę rodzinną i małżeńską, w której natura i łaska nie są przeżywane oddzielnie, lecz razem ze sobą współbrzmią.
Nasze sanktuarium domowe stanowi centrum przeżywanej rzeczywistości przymierza. W naszej duchowości małżeńskiej i rodzinnej symbole mają bardzo ważne miejsce. W nich konkretyzują się prawdy wiary. Jednoznacznie religijne symbole (krzyż, obraz Matki Bożej, obrazy świętych, woda święcona itp.) wiążą się z symbolami doświadczalnymi w naszym codziennym świecie. W naszej rodzinie panuje atmosfera roku kościelnego. Obchodzimy święta rodzinne, takie jak śluby, urodziny, chrzty, imieniny, a także wyjątkowe wydarzenia w życiu zawodowym czy szkolnym. Każda rodzina ma swoje własne tradycje. Staramy się łączyć nowe wyjątkowe formy z wieloma inspiracjami wynikającymi z tradycji.
Kiedy to tylko możliwe, nasze codzienne modlitwy odmawiamy w sanktuarium domowym, zarówno jako małżeństwo, jak i cała rodzina.